Waar ik woon organiseren ze ook dit jaar weer een jaarlijkse hardloop evenement. Dit jaar wordt de derde editie van de Cascaderun gehouden en het is inmiddels in de grote omtrek en daarbuiten enorm populair. Met 6.000 deelnemers wordt het ook nu weer een gezellige drukte. Je kunt kiezen uit 5 of 10 mijl en ik doe voor het tweede jaar mee aan de 5 mijl (= 8 kilometer).
Zelf wonen wij langs het traject van de 5 mijl en iedere dag loopt menig deelnemer zich voor onze deur in het zweet. Het is een mooi gezicht, al die mensen die zich voorbereiden op de grote dag. Er zijn er die erg goed kunnen lopen en zwierend en zwevend voorbij komen. Er zijn er ook die -net als ik- wat meer moeite moeten doen. En als ik al die mensen langs zie komen, dan zie ik een vreemde vorm van verbroedering in onze stad. Het heeft aanleiding gegeven tot gezamenlijke inspiratie en transpiratie.
Zo hebben mijn broertje en zwager zich dit jaar ook ingeschreven voor de 5 mijl. En er wordt hard getraind. En dat dit niet altijd even gemakkelijk gaat blijkt uit de blessure van mijn broertje. Met een leuk training programma van internet (Start to run) liep mijn broertje drie keer per week en hij was al erg goed op weg. Hij liep al 7 km aan één stuk en hoefde nog maar 8 lessen tot hij de 10 km aan één stuk zou kunnen lopen. Wat hieraan zo bijzonder is, is dat hij tot een jaar geleden eigenlijk helemaal niet aan sport deed. Door zijn astma was sporten voor hem een zware beproeving en helaas rookte hij daarbij ook nog.
Met het roken is hij van de één op de andere dag gestopt. Alleen hiermee heeft hij al zoveel gewonnen! Jammer alleen is dat hij een zware blessure aan zijn knie heeft opgelopen. Na bijna een jaar hard trainen zal hij dus niet met mij mee kunnen doen en dat vind ik erg jammer. Mijn zwager doet gelukkig nog wel met mij mee. Hij zegt sinds oktober niet meer voor de Cascaderun te hebben getraind, maar dat zal voor mij weinig uitmaken: zijn lichaamsbouw is zoveel beter voor het hardlopen dan het mijne, dat hij met twee vingers in zijn neus voor mij zal eindigen.
Ook vandaag heb ik weer 8 kilometer gelopen, het is heerlijk en ook een beetje verslavend. Op zondagmorgen loop ik wel vaker langs het Hoogeveense kanaal richting Echten. Strakke broek en op mijn koptelefoon een lekker stevige beat. Met mijn kop in de wind, aan de horizon een grijze lucht en met nog weinig mensen op straat. Het ene been voor het andere. Ik verbaas mij er nog steeds over dat ik het volhoud. Ik kan mij het begin zo'n twee jaar geleden nog goed herinneren. Het was een martelgang, na 500 meter was ik al volledig buiten adem en mijn hart protesteerde met 200 slagen/minuut. En nu...een vol uur houd ik het vol. Ik loop nog steeds niet erg snel, maar verwacht wel de tijd van het vorige jaar met 7 minuten te verbeteren. Niet spectaculair, maar voldoende om een tevreden gevoel aan over te houden.
Elke kleine vooruitgang is nog steeds een vooruitgang en zoals mijn zwager al zei:
"Je bent een jaar ouder en je loopt sneller dan vorig jaar, dat is toch een hele prestatie!". En zo is het maar net.
Andre Hoefs - Act on Impact (www.actonimpact.nl)
